Als je 67 bent, kun je nog prima in een dorm slapen. Want in hotelkamers praat die gevouwen zwaan nooit terug
Sudokuboekje, miniflesje rode wijn en een aura als een strandwandeling. In de lege tuin van het hostel zat een hele mevrouw en ze had het allemaal.
Ze was zo rond de zeventig en viel daarmee op tussen de begintwintigers, eindtwintigers en twee mensen van 34.
Het was zo rond negen uur 's avonds en het was rustig in het hostel.
Wij zaten er.
Aan een tafeltje naast de hele mevrouw zat een jongen. Ik kon niet raden hoe oud-ie was en het maakte eigenlijk ook niet zoveel uit.
Hij at pizza salami uit een besteldoos, droeg z’n haar in een staart en keek wat schuchter om zich heen.
Zo nu en dan bleef zijn bleek op de mevrouw hangen.
Hij wilde wat zeggen. Deed het niet. Zou-ie? Ja, toen toch.
“How old are you?” vroeg de jongen.
In de binnentuin tjilpten de vogels.
De hele mevrouw keek op. Ze legde haar sudokuboekje opzij en glimlachte naar de jongen.
“I’m 67.”
De verlegen jongen hield z’n hoofd wat scheef en deed toen wat-ie kon.
“That’s old in a hostel,” zei hij.
“Yes,” glimlachte de mevrouw nog even vriendelijk.
“Do you feel old here?”
“Sometimes, but I love it as well.”
En de hele mevrouw begon te vertellen.
Dat je op je 67e wel naar van die chique hotels kunt gaan. Met van die handdoeken als gevouwen zwanen en van die glanzende badkamers met mini-shampooflesjes en twee van die badmutsen in zo'n zakje.
Met van die eenzame ontbijtzalen. En zo’n kamersleutel met een doodenge hanger eraan en dan van dat gevouwen wc-papier in zo’n puntje.
"Doen ze elke dag weer. Als jij er even niet bent."
Nee, daar had ze vroeger ook al niet veel aan gevonden. Vroeger met hem nog.
Maar na de scheiding, die hostels. Een verademing.
Gevuld met types van over de hele wereld. Jonge mensen, soms ook oud. Stelletjes, groepen, alleenreizigers en hele gezinnen. Vriendelijk, open-minded en vaak zin om even wat met je te praten. Japanners, Zuid-Afrikanen en Nederlanders.
Die zaten toch ook overal.
“Een ontdekking, hoor. Die hostels. Want in luxe hotels, enzo...” zei ze terwijl ze het laatste restje van het miniflesje leegschonk.
"...praat zo'n gevouwen zwaan nooit terug.”
🦢