Wat als je vaste klant je afwijst? (En hoe je dan ‘t beste kunt reageren)

‘Hoi Judith, Schrijftalent, hoor. Leuk. Maar vanaf aanstaande maandag gaan we 90% in-house oplossen. Als je nog feedback hebt, horen we ‘t wel. Fijne dag!’

Kreeg van de week deze e-mail van een vaste klant. 

Eentje die ik hoog had zitten. 

Naja, de echte mail was net even uitgebreider dan die paar zinnen hierboven. Maar de kern was hetzelfde en alles wat daarna kwam, las ik toch nog maar met één boos oog diagonaal naar beneden. 

In die vrije val kwam er veel slachtoffertroep mee. 

Waar was de loyaliteit? Het zweempje respect voor de altijd paraat staande zwoeg-zzp’er? Een vleugje medemenselijkheid misschien? Iemand?

Kijk, dingen veranderen en dat is oké. Maar één week van tevoren opzeggen?

Really?

Dus klikte ik op reply-all om in grote letters iets éénwoorderigs terug te sturen. 

Tot ik me bedacht dat ik een vredelievende professional ben. En vredelievende professionals doen dat niet. 

Daarop besloot ik even boodschappen te doen.

Niet veel later stond ik met twee handen vuistdiep in de spulletjesbak van de Aldi m’n gevoelens weg te consumeren.

Het was dinsdagochtend, en het regende.

Ik rekende af bij de kassa en wandelde naar huis met vanillegeurkaarsjes, een sixpack WD40 en een spiraalsnijder ‘gezien bij Tell Sell’ om groentesliertjes van te maken.

Eenmaal thuis hadden de spulletjes me goed gedaan. Capslock stond uit en achter mijn computer begon ik aan een vriendelijk afscheidsepistel met alinea’s, tussenkopjes en ook nog wat feedback.

In het eerste stuk ging ik dieper in op de onzekerheid van het ‘t freelanceleven, het risico van ‘t vak en even goeie vrienden, enzo. 

In het tweede gedeelte wijdde ik uit over à la minute een samenwerking opzeggen, de waarde van loyaliteit en ook deed ik een tegenvoorstel.

‘Eind juni doen?’

Ik sloot af met de zin van ‘t bestaan in het algemeen en gaf nog wat gevraagde feedback. Mja, zonder slijm, eigenlijk niets dan lof. Topbedrijf. Supermensen. Alles leuk.

Ik had nog geen uur op versturen geklikt, toen de telefoon ging. 

Het was de ex-superklant.

‘Meid. Die mail van jou. Helemaal verkeerd gelezen, joh: 10% in-house, 90% gewoon bij jou!’

Paar dingen hiervan geleerd: tegen de tijd dat je eerste busje WD-40 een keer op is, is de rest verdampt. Vanillegeurkaarsjes stinken. En groente in spiraaltjes draaien zonder ‘t sliertje te verbreken is kunst.