Een minuscule ode aan een astronomische schuilstoel

In m’n coworkspace in Lissabon staat een stoel als een groot ei. Van buiten is ’t een schild van wit plastic. Van binnen is het er zacht, warm en veilig.

Het ligt er vol met rode kussens en ik wil ‘r blijven.

Je kunt haar precies zo draaien, zodat niemand je ziet.

’t Is er vrij van verwachtingen, grapjes, meningen en kleine gesprekjes.

Het ei vindt niets van je. 't Is er muisstil en helemaal niemand past erbij.

Ze is het allerbeste plekje voor verstoppertje. Je kunt in ’r draaien, hangen en je mag er in schuilen zolang je wil.

Ze sukkelt stilletjes door de tijd, en jij mag met haar mee.

Er is geen afwijzing.

Maar ook geen connectie. Het ei is er voor eventjes, maar niet voor altijd.

Ik kruip er nu weer uit. 🐣