Hulp op de snelweg: wat als jijzelf blokkeert, voordat je überhaupt een voet op de A12 hebt gezet met Extinction Rebellion?
“Ik twijfel of dit mijn plek wel is,” zeg ik zachtjes tegen m’n vriendin. Het is zaterdagochtend 11 maart. T. en ik staan met Extinction Rebellion in ‘t Haagse Bos.
We staan vlakbij het punt vanwaar we zometeen de A12 op lopen. Aan de rand van het bos houdt politie te paard ons in de gaten.
Nog geen half uur geleden hebben we ons op deze vooraf afgesproken plek op dit vooraf afgesproken tijdstip bij de andere activisten gevoegd.
Activisten die veel activistischer zijn dan ik.
"Want mag je hier wel zijn als je soep eet en niet gooit?" vraag ik T.
"Als je jas van leer is? Als je niet alles weet over zee-ijs op de Noordpool? Als je wel een keep-cup voor je cappu hebt, maar ‘m elke keer vergeet? Als je niet elk alarmerend klimaatrapport tot aan het colofon kunt spellen? Mag je hier dan wel zijn?"
T. is stil. Ze luistert naar me, terwijl ik al m’n twijfels zachtjes uitspuw.
Fluisterend. Want niemand hier mag me horen.
“Kijk,” zegt ze.
“Ik snap wat je bedoelt, maar niemand is perfect en de tijd is op.
Bomen staan in de fik, Pakistan loopt onderwater, de helft van ‘t koraal is al weg.
En als we zo doorgaan, kan een derde van alle diersoorten binnen honderd jaar uitsterven.”
Een vogel fluit.
“Daarnaast leidt dat vingertjes wijzen naar jezelf, je vrienden, familie en de neef van de nicht van de buurvrouw alleen maar tot één grote blokkade.”
“Terwijl,” zegt ze als ze in de richting van de A12 wijst.
“Die begint dáár pas.”
Het startsein klinkt. We gaan.