Restauranttip: als je gierig bent met je eten, heb je ook nooit food-fomo naar ‘t laatste hapje

Afgelopen zaterdag zat ik bij toeval met m’n 75-jarige vader in een of ander hip bioscooprestaurant. We gingen naar de film, moesten nog eten en dat kon daar.

De film was filmhuis, de bediening was filmacademie en iedereen had krullen.

Op het menu spitskool-linzen-burrata-en-bloemkool-hapjes.

Hapjes om te delen.

Mijn vader is iemand die dat niet snapt. Hij wil één bord.

Hij wil duidelijkheid.

Geen geneuzel en collectief geprik in gezamenlijke schaaltjes.

Maar goed.

Al snel hurkte aan ons tafeltje iemand neer.

Of we ‘t concept misschien al kenden?

En voordat mijn vader niet-hippe-dingen kon zeggen als: ‘Het concept is dat we willen eten,’ knikte ik van wel en zei:

“Ja, bedankt. We laten het zo weten.”

Ik vertelde toen mijn vader over Het Nieuwe Eten. Dat we dat tegenwoordig allemaal zo deden.

“Delen, enzo. Heb je ook geen food-fomo. Snap je?”

Hij vroeg me wie ‘we’ dan wel niet waren.

Waarop ik dacht aan een hele generatie op beige Birckenstock-klompjes, maar dat toch niet goed kon uitleggen.

Even later aten mijn vader en ik allebei twintig gegratineerde bloemkoolroosjes met tahin uit onze eigen aardewerken bakjes.

“En wat ook zo mooi is aan niet-delen,” zei mijn vader toen hij zonder gêne het laatste roosje in zijn mond stak.

“Je hebt ook nooit fomo naar dat allerlaatste stukje.”