Waarom je de lepeltjesbak nooit naast de servetjesbak moet zetten (over ‘t nut van inefficiëntie)

In Lissabon dragen alle politiemensen pilotenbrillen, heet een boormachine een brrrrrrrrr-b’quim (schrijf: berbequim) en is het WiFi-wachtwoord in m’n vaste koffietent #orderfirst.

Allemaal vormen van vrij efficiënte communicatie.

Het is niet zo dat alles hier zo efficiënt verloopt.

Integendeel.

Zo bestelde ik laatst in een dorpje in het zuiden van Portugal een espressootje bij een oud vrouwtje. Allemaal ‘tjes, want alles was echt erg klein.

Hierop schoof het vrouwtje een kopje onder het apparaat en schuifelde ze eerst naar…
.
.
.
.
.
…de lepeltjesbak…
.
.
.
.
.
.
.
.
…in de ene uithoek…
.
.
.
.
.
.
.
.
…van…
.
.
.
.
.
.
.

…’t café en toen naar de…
.
.
.
.
.
…servetjes…
.
.
.
.
.
…in de andere uithoek van ’t café.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
En terug.

Mijn emoties verliepen in chronologische volgorde als volgt: observeren, verwonderen, verbazen.

Ongeloof. GROOT ONGEDULD.

4 x naar telefoon grijpen om te kijken of er ergens nog een shot rode eentjes te scoren was.

Hartslag erg hoog.

Ik stond op het punt om te vertellen dat je DE SERVETJES EN LEPELTJES OOK NAAST ELKAAR KUNT ZETTEN!!!!

Tot ik het doorkreeg.

De mevrouw werkte aan haar dagelijkse stappenplan met de Apple-watch XXL met super-de-luxe smartfuncties als slaapbewaking, bluetooth calorieberekening, slim-alarm, GPS-stappenteller, infrarood-polsslagmeter en portable valdetectie.

Superefficiënt, fiew.